Odkrywaj, poznawaj i łącz – przepis na budowanie silnych zespołów Agile

„Budowanie zaufania zajmuje lata. Sekundy, aby je złamać. Wieczność, aby je naprawić.”
— Anonimowy

Team buliding… jak się za to zabrać i od czego zacząć?

Do lepszego zrozumienia tego zagadnienia, zróbmy małą dygresję: Przypomnij sobie, jak to było być dzieckiem…

Czy w każdym towarzystwie czułeś/aś się dobrze? Czy były sytuacje, że jednak miałeś/aś poczucie, że było nieswojo? Teraz zastanów się, jaka to była sytuacja i jak dobrze znałeś/aś te osoby?

Chyba już widzisz do czego zmierzam… Tak – ufamy tym, których znamy i to jest zdecydowanie punkt wyjścia do dalszych rozważań.

W przypadku zespołu jest dokładnie tak samo: Fundamentem jest przede wszystkim zbudowanie zaufania.
Pomyśl teraz… ile rzeczy jest prostszych, gdy wiesz, że ktoś Cię nie zostawi w potrzebie, gdy wiesz, że z każdą nawet najprostszą sprawą możesz się zwrócić z pytaniem, gdy wiesz, że ta druga osoba darzy Cię takim samym zaufaniem, a co za tym idzie szacunkiem, jak Ty ją.

Zaufanie zobowiązuje do wielu aspektów:

Buduje bezpieczeństwo. Buduje strefę komfortu, w której dobrze się czujemy (a często nawet nie chcemy z niej wychodzić).

I to właśnie wtedy chce Ci się wstać rano, iść do pracy (nawet do biura raz na dwa tygodnie), a także spotkać wieczorem na piwie, iść gdzieś w sobotę razem np. na Babią Górę i spędzić wspólnie swój czas, nawet ten prywatny. Po prostu lubisz przebywać w tym towarzystwie, a wtedy wszystko jest możliwe i możecie przenosić przysłowiowe góry!🫣😎

A teraz pytanie za sto punktów: Jak zbudować zaufanie w zespole?

To już kwestia nie tak oczywista i tak prosta, jak ta pierwsza.
Z reguły „dlaczego” jest znaleźć prościej niż „jak”, ale po głębszym zastanowieniu odpowiedź pojawia się dosyć intuicyjnie (w najgorszym przypadku trzeba pójść na szkolenie Menagment 3.0 i tam Ci powiedzą hihi…). Uwaga! Przede wszystkim trzeba się lepiej się poznać!

Jak to mówi mój ulubiony coatch angielskiego …. Taaa daaaam 🙂
Niestety przeważnie jest tak, że samo się nie zrobi i jest potrzeba interwencji Scrum mastera, czy Agile coatcha oraz facylitacji tematycznych warsztatów.

Jak mogą takie warsztaty wyglądać?

Z odpowiedzią przychodzi Jurgen Appelo razem z ćwiczeniem „Mapy osobiste” (wspomniane już Menagment 3.0). Bardzo spodobała mi się ta metoda i już oczywiście przetestowałam ją praktyce.

Istnieje wiele wariacji tego ćwiczenia 🙂

WARIANT nr 1

Tradycyjna forma zabawy polega na stworzeniu swojej własnej mapy personalnej i przedstawieniu siebie w zadanych obszarach. Jest to najprostsze rozwiązanie i nie wymaga od uczestników zbyt mocnego wychodzenia ze swojej „strefy komfortu”. Raczej dosyć łatwo przychodzi nam mówienie o sobie.

Mimo to, zachowaj czujność! Przy tego typu warsztatach trzeba podchodzić bardzo ostrożnie, nawet jeśli znasz zespół już dosyć długo. Przede wszystkim należy obserwować zespół, żeby nie zniechęcić kogoś niepotrzebnie. Pamiętaj, że jedne osoby mogą być bardziej wrażliwe od innych i nie chcemy żeby ktoś się źle czuł.

Zadbaj również o odpowiedni wybór obszarów, o które pytamy. Zawsze staram się, by były one maksymalnie uniwersalne, jak np. hobby, rodzina, mocne strony, co możesz polecić pozostałym członkom zespołu, ulubiony film/książka, miejsce urodzenia (to jest fajne pytanie, zwłaszcza w czasach pracy zdalnej).

Oprócz dokładnej analizy obszarów, które będę wymagać od uczestników warsztatów zawsze między słowami wkradam informację (i to podkreślam), że jeżeli ktoś nie chce podzielić się jakąś informacją lub może coś przyjdzie mu dodatkowego do głowy, a chciałby powiedzieć – to nie ma problemu, to my jesteśmy twórcami i ogranicza nas tylko nasza wyobraźnia 🙂 Dla mnie jest to bardzo ważna kwestia do poruszenia, ponieważ tym samym dbam o poczucie bezpieczeństwa, a ma to wpływ nie tylko na bieżące spotkanie, ale i też te kolejne w przyszłości.

WARIANT nr 2

Inny wariant tego zadania polega na podzieleniu grupy na pary osób i budowaniu wzajemnej mapy personalnej koleżanki/kolegi. Jednak przed wykonaniem takiej formy ćwiczenia musimy mieć pewność, że uczestnicy warsztatu już współpracują ze sobą dosyć długo i znają się na tyle dobrze, żeby się tego podjąć. Jeżeli dołączyły niedawno nowe osoby do zespołu, to mogą czuć się odtrącone i nie w temacie.

WARIANT nr 3

Spotkałam się również jeszcze z innym wariantem podczas jednego z moich szkoleń. Jako osoby, które kompletnie się nie znały, zostaliśmy podzieleni na grupy trzyosobowe. Mapy personalne każdy tworzył samodzielnie, a potem w osobnych wirtualnych pokojach każda grupka omawiała swoje mapy wewnętrznie na zasadzie autor przedstawia siebie. Następnie wszystkie grupy spotykały się na wspólnym forum i lider każdej z grup opowiadał, co zapamiętał z opowieści poszczególnych osób. Też jest to całkiem ciekawe rozwiązanie.

Poniżej przykładowy szablon. Jest to moje dzieło, można podglądać i jak najbardziej korzystać:

A na koniec: Co tak właściwie zyskujemy?

Poznanie prywatnej strony drugiego człowieka powoduje powstanie empatii, możliwość stworzenia relacji między ludźmi oraz zmniejszenie dystansu, a co za tym idzie – poprawia się komunikacja oraz zwiększa kreatywność.

To wszystko jest początkiem reakcji łańcuchowej. Gdy pojawia się w zespole zaufanie, samoczynnie buduje się zaangażowanie i współpracę itd. A dlaczego? Bo zaczyna nam zależeć dużo bardziej na tych, których znasz, poza tym wiesz, że ludzie Ci ufają a to zobowiązuje.

Dodatkowo bardzo dużą wartość zyskujemy zwłaszcza w tych trudnych czasach tzw. pracy zdalnej. Ludzie świadomie, bądź nie ale mają tendencję do izolowania się od siebie. Nie ma w tak dużym stopniu, jak dawniej spotkań przy kawie w kuchni, wymiany spostrzeżeń „latających” swobodnie nad biurkami. Więc coś, co kiedyś miało szansę pojawić się samoistnie, obecnie musi powstać dosyć świadomie.

Wszystkie te elementy przekładają się na wynik zespołu, działu i firmy, wzrost zadowolenia i zmniejszenie rotacji ludzi.

Widzisz jakie to proste?! Ale to dopiero początek innej historii 🙂